РЕЧИСИ АНГЕЛИ - ОСТРОВОТ ЕУДАМОН (11 ДЕЛ)

РЕЧИСИ АНГЕЛИ - ОСТРОВОТ ЕУДАМОН - 11 ДЕЛ -

претходни делови

Кога го праша татко му каде е мајка му, бидејќи веќе сакаше да оди да ја види, Барто му одговори дека “била на осветлување со темјан во Индија“. Од книгата по географија виде каде е Индија, од речникот разбра што е стапче темјан. Но во ниедна книга не најде објаснување за напуштањето од неговата мајка. Една година по разделбата, Тијаго доби писмо од Орнеља, која сега беше потпишана како Кендра; тоа беше нејзиното ново име. Му објасни дека се “барала“ во Индија, каде нашла мир. Дека го сака многу но дека и двајцата треба да научат да бидат независни суштества. И заврши кажувајќи “Те обожувам, Лунарцито. Кендра“. Тијаго го остави писмото со презир, никогаш повеќе повторно не го прочита. Ја чуваше својата болка и започна да го гледа животот како преку порзорец. Беше без да биде, гледаше без да гледа, слушаше без да слушне; беше во својот свет, на Месечината. И од таму гледаше како животот се менува околу него. Хустина, душата на клучевите, се грижеше за него и го третираше со многу љубов. Неговата тетка Малвина одеше низ куќата, претопена од својата Месечина. Барто беше променет, наследството не стигнуваше, му требаше кеш. И кога куќата почна да се исполнува со сирачиња, на него не му дозволуваа да се доближува до нив кои живееа во одделниот дел во куќата. Минуваа есен, зима, пролет,лето. Сѐ околу него се менуваше, а Тијаго сето тоа го гледаше од страна, дистанциран. Еден ден неговиот татко одлучи да го прати да учи во Лондон. И за само два дена, тој веќе патуваше сам кон местото каде што ќе ги помине следните три години. На Тијаго му беше сеедно. Дали да живее во вилата или во Лондон беше само мал небитен детал. Во Лондон има многу магла и тоа му помагаше да се скрие, да биде сам. Поминуваа месеци, часовите, професорите, а Тијаго сеуште беше во својот свет. ”Човекот од Месечината” -така се шегуваа со него неговите другари. Тоа беше наслов на една песна на “REM”. Една вечер во неговата соба влезе еден другар од студентскиот дом. Тој имаше гитара. И така Тијаго започна да свири некои акорди сеќавајќи се како променил многу места на живеење. Започна да свири акорди од “Don’ t look back in ’I mor”, песна на Оасис која беше многу позната тие денови во Лондон и многу му се допаѓаше на Тијаго. Тоа беше песна која му предизвикуваше чудна тага. Тогаш тој започна да пее.

"Се лизга во внатрешноста на твојот мозок не можеш да најдеш друго место за игра..?"

Солзите почнаа да му течат по образот.После толку години заплака. Песната велеше дека можеш да најдеш подобро место за игра.

"Ти рече дека не си бил, но сите нешта што предходно си ги видел полека изчезнуваат."

Гласот му се кршеше додека пееше, плачот целосно го обзема. Неговите очи, неговиот глас. Песната велеше дека се што досега видел ќе изчезне од неговиот ум.

“Па почнав револуција од мојот кревет”
Песната бараше да се почне револуција. Тоа и го направи. Плачејќи, си ја нареди ташната. Стави сѐ што имаше, а тоа не беше многу. И потрча кон железничката станица. Од таму на аеродром. На аеродромот побара кафуле и си напиша дозвола како од неговиот татко. Ја испечати, го фалсификуваше потписот во прилог на тој што го беше потпишал пред нотар. Потоа отиде до авиопревозникот и го покажа неговиот повратен билет за јули, и побара да се смени за тој ден. Плати £100 и го чекаше моментот кога ќе полета. За време на целото патување, песната свиреше во неговата глава.

-Еудамон се пишува со hache? -праша една убава и неозбилна девојка, која беше седната во првиот ред на училницата во факултетот. Девојката се одвојуваше од другите, не само поради својата убавина, туку и поради својота облека, која повеќе се носи на некоја коктел, забава отколку на час по архиелогија. –Не, Еудамон се пишува без 17. Се пишува исто како што е напишано на таблата – одговори докторот Бауер, сјајниот архиелог кој предаваше. -Ах, која глупачка! -кажа низ смеа ученичката, обидувајќи се да го задржи вниманието на професорот, но тој не ја ни погледна, и страстно продолжи за темата. Девојката беше Малвина Бедожа Агуеро, помалата сестра на Бартоломе и тетка на Тијаго. Од малечка беше каприцозна, површна и тврдоглава. Како поголема беше иста. Кога заврши средно – две години подоцна од што требаше, двапати повторуваше, се запиша на дизајн за облека, бидејќи многу и беше тешко да најде портфолио што ќе и одговара со чевлите. „Господе, толку ли е тешко да се комбинира едно портфолио со чевли?“ Да ја запише материјата испадна тешко, многу повеќе комплицирано беше да ја најде училницата каде што се предаваше материјата која ја бараше. Отварајќи врата по врата, заврши во друга училница, каде што се предавеше последното ниво на археологија. Приближувајќи се и се причини како да слушна една важна реченица - „ кожата е важна“? - и помисли дека конечно го најде својот час. И таму го виде, на средина во салонот, со маица пола отворена – преубава, под зелен војнички елек – сонуван, едни панталони од марка, едни уништени чизми од многу употреба и еден кафеав шешир. “Умирам мртва! Овој професор се разбира oд мода” -помисли таа и седна. Не можеше да престане да ги гледа неговите сини очи, неговата златна коса, неговите бели заби-кога ќе престане да мисли на него или кога ќе престане да го слуша ехот на неговиот глас? Обожаваше да ги слуша неговите зборови иако не разбираше ништо. И секако никогаш не сфати што се зборува на час по археологија. Ништо од тоа не беше важно затоа што на крајот од часот знаеше само две работи: дека Еудамон се пишува со “Е”-или без “Е”?-и дека сака да биде довојка на доктор Бауер. Присуствуваше на секој час по археологија иако ништо не разбираше сакаше да седи во првиот ред и си замислуваше начини како да му се доближи на Ник како што го викаше интимно. Тој ја игнорираше, не затоа што беше суров туку затоа што кога предаваше тој патуваше низ времето, одеше во времето за кое раскажуваше. По неколку недели Малвина реши да стапи во акција. Откако дозна дека Нико дава часови и надвор од факултетот заклучи дека тоа е момент кој треба да го зграпчи. Се појави во музејот во елегантен син фустан од соништата и слушаше трпеливо што зборуваше Нико. Потоа на коктелот конечно можеше да привлече внимание. Тој ја виде и нејзината убавина го опи. Не се сеќаваше дека таква жена била на часовите на кои тој зборуваше за Еудамон, но таа веднаш му објасни од каде ја знае и му честиташе за успехот на часовите, иако малку го искритикува затоа што не работат во пракса. Тој не ја разбра баш што му зборуваше, но најави дека следните часови нема да се теоретски бидејќи ќе предава друг професор. Тој мораше да оди на важно патување. Таа посакуваше да умре. Два месеца без да го видам Ник? Не е можно! Тој кажа дека ќе патува за Франција, на Азурниот брег, каде имаше семинар. Два месеца помеѓу прекрасни французинки? Не е можно! Отиде со својот син. Ник има син, женет е и е среќен? Не е можно! Тој кажа дека е самохран татко, дека мајката не живее со нив. И гледајќи го часовникот, се извини, мораше да побрза затоа што одеше истата таа ноќ? Не е можно!
Бартоломе извика кога Малвина и предложи патување во Франција, и секако, минимум за тебе, луксузни хотели и картичка без никакви ограничувања. Веќе зборувавме за нејзиното момче Ник. Бартоломе ги игнорираше само ако некогаш би зборувале, ќе заклучеше: Нека ти плати дечкото. Но Малвина беше упорна, убедлива, и играше на најдобрата карта. И ако беше многу глупава, ќе знаеше да го добие тоа што го сакаше. Имаше информација дека наследството на нејзината тетка Амалија беше заклучено, но исто така знаеше, дека една убав гест, тетка и имаше напредно еден убав износ, апсурбна одредба која ќе се случи само кога ќе се омажи. Со тој аргумент го убеди Барто. Ова патување може да биде причина за да ја обезбеди врската. Бартоломе прифати со надеж дека ќе ја омажи сестра му и конечно ќе земе нешто од наследството. Патуваше како турист, секако. Ќе оди во хотел со заедничка бања. И никаква картичка. Само требаше да помине повеќе време на улица за да ги покрие трошоците. Малвина отпатува за Франција. Големо и пријатно беше изненадувањето на Николас кога ја виде таму. Почнаа да се посетуваат: понекогаш таа одеше на неговите часови, понекогаш ќе поминеа по плажата. Ноќно време, тој ја оставаше во еден голем хотел со пет ѕвездички. Таа го поздравуваше од влезот, и кога тој си одеше, таа одеше блокови до хотелот. Но Малвина го успеа тоа што го сакаше: Николас да ја погледне. Го запознаваше неговиот живот. Сфати дека бил многу заљубен во неговата претходна жена, Карла. Дозна дека таа го напуштила за да оди со неговиот најголем непријател, Маркос Ибарлусија. Така тој почнал да се грижи за Кристобал, својот тукушто роден син, и дека го превземал сонот на неговиот татко и неговиот дедо: да го најде островот Еудамон. Една летна ноќ —Малвина беше изненадена дека во Франција е толку жешко во јули, додека шетаа по плажата, осветлени од големата месечина која се гледаше во мирните води на Медитеранот, Николас зборуваше за неговите фантазии и желби. И таа сфати дека веќе го има.