РЕЧИСИ АНГЕЛИ - ОСТРОВОТ ЕУДАМОН (14 ДЕЛ)
РЕЧИСИ АНГЕЛИ - ОСТРОВОТ ЕУДАМОН - 14 ДЕЛ -
Епизода 02
Две обврски
Првото нешто на што го помисли Маријанела
кога сфати каква е нејзината судбина на тоа место беше да избега. На доаѓање во
фондацијата, Маријанела изненадено ја погледна куќата во која ќе живее. Импресивната
порта од ковано железо се отвори за да влезе, и уште од таму Хустина и го
постави првото правило. Портата се затвора во шест навечер, и никој не влегува
ни излегува после тој час.
Бартоломе ја погледна строго, затоа што овие режими им даваа страв само на децата. Наместо тоа тој ги гледаше како нешто нежно. Знаеше дека треба некое време, карпесто, да ја здобијат довербата на кутрите за подоцна да можат да ги насочат во тоа што е нивна работа. Но Маријанела повеќе веруваше бувските очи на Хустина отколку во трперливата насмевка на Бартоломе. Додека чекореше до главната врата, младата бунтовничка гледаше во класичната градба на зградата. И мислеше дека здогледа огромна глава од ѕвер —една од статуите кои го украсуваа предниот дел од палатата.
— отиде чекор назад. Ова место ја плашеше, имаше нешто злобно, како шепот на опасност. Поради чиста интиуција се залепи за малата нечиста и износена ташна и ја повлече кон своите гради, врата на мајка и се отвори, и Маријанела одеднаш доби топлотен удар, нешто тешко за да се цени освен ако не страдаш од студ. Да ти биде ладно во зима е нешто што сите го знаеме, но да живееш секој ден така е нешто различно. Ладно нешто кое ти ги крши коските, кое се чувствува како хронична болка, кое не се смирува со ништо. Такви беа зимите на Маријанела и на децата кои живееа во сиропиталиштето. Поради тоа кога пречекори во загреаната сала, одеднаш ја инвазираше емоција и за момент поверува дека нејзината среќа се промени. Но веднаш се огласи второто правило: -Овој сектор е забранет за вас. Никој неможе да влезе во салата без дозвола. И никако не смееш да се качиш на најгорниот кат. Се разбравме? –Хустина продолжи да ја предупредува, истакнвајќи многу “р”. И веднаш ја упати во секторот каде што би живеела. Една мала врата пред скалите ја доведе до собата. Веднаш кога ја премина, ја примети разликата. Таму немаше ѕидови обоени во темно сино, ни под од сино – бел мермер, ни домашен оган, ни мирис на лаванда, ни огромни слики на стари личности, ни златни предмети, ни голи статуи. Позади вратата имаше ѕидови измачкани со вар, под од дрво кое мирисаше. И беше студено. Истиот студ од секогаш. Од малата среќа да влезе низ главната врата, за подоцна да и ја одземат таа привилегија и да ја пратат на ладно и ужасно место во кое би живеела, не беше само една сурова и перверзна игра. Не. Беше научен метод да се покаже се што нема и ќе нема. Беше начин да ја уништат и да ја натераат да ја прифати својата судбина. Откако го поминаа ходникот кој ја спојуваше главната сала со секторот за малите, стигнаа до еден простор, бескраен, покриен. Студот доаѓаше од покривот како невидлив снег. Во училницата имаше клупи, но немаше книги. И за еден ѕид, една табла, без траги од креда. Беше очигледно дека таа специјална училница не беше користена за тоа. Зад клупите имаше две врати од дрво со неколку оштетени слоеви на боја. Можеше да се нагаѓа дека вратите прво биле боени зелено, па црвено, потоа бело и на крај повторно зелено; но ги измешале боите со латекс и не го истругале убаво дрвото. Тоа беше очигледно за Маријанела, дека знае многу занаети како сликарство, ѕидарство, електричество и водоводџиство. Хустина, која ги имаше прилепено рацете на градите, само со една рака и покажуваше на Маријанела, посочи на една мала врата во дното на ходникот. -Ова е бањата. Се капете на секои два дена, 5 минути и ништо повеќе, ако не снема топла вода -и кажа заканувачки и ја погледна опасно. -Лесно ли се разболуваш? -Маријанела одмавна со главата, молчејќи. -Подобро да е така... овде -изразувајќи се со тоа што го нагласи последното <<е>> и покажувајќи кон подот -овде никој не се разболува. Овде не сакаме солзи и плачење како девојки. Овде не сакаме жалби, јасно ли е? Маријанела не мрдна ни со главата, само ја погледна со длабок презир. Хустина се насмеа саркастично, девојчето беше бунтовно и доволно смела да ја погледне низ презир. И се приближи, заканувајќи и се. –Овде не преживуваат бунтовните, знаеш ли? -и го кажа тоа додека љубопитно и ја гледаше валканата и износена торба што ја држеше во рацете. -Што носиш таму? Прашањето, скоро обвинение, ја штрекна Мар. -Мои работи -одговори. Хустина широко ги отвори нејзините големи очи и нејзината коса како да се наежи. -Овде нема ништо твое. Тука сѐ е на сите. Тука сѐ се споделува. Дали е јасно? -и без да го почека одговорот, рече на една од портите: Собата на машките. Забрането за девојките. Ја отвори другата врата, и со еден гест им рече да влезат. Маријанела влезе во собата. -И ова е соба на девојките. Тука ќе спиеш ти. Овој кревет е слободен. Во плакарот имаш прекривки, намести си го креветот, промени ја облеката и оди во кујната. -Прецизно се сврте околу својата оска и се подготви за излегување. Пред да ја затвори вратата, предупреди: -Во плакарот има облека на една девојка која повеќе не е помеѓу нас. Нешто треба да ти бидне -беше последно што рече пред да излезе. Маријанела разгледа, сеуште збунета, во собата. Изгледаше многу постара од просечните соби во сиропатилиштата, но во оваа имаше помалку кревети. И требаше да ги запознае, покривките беа поубави. Се чуствуваше олеснато: конечно беше сама. Седна на крајот од покривката на еден морнарски кревет, и се допаѓаше мирисот на кожата, и постави еден. Во тој момент, на спротивниот крај од морнарскиот кревет, се појави торзото на еден рускокос тинејџер. Висеше како лилјак, се смееше. Скоро уметнички, и ја праша: -Ти си новата? Маријанела му одговори со точен аперкат и право во средина на лицето. Русокосиот викаше и замолче, исплашен. Маријанела продолжи со одбрана кога тој болно рече, држејќи се за носот: -Задоволството е мое. Јас сум Тачо.
Иако беше нереална и за ништо не се грижеше, по некое време Маријанела му се извини на Тачо, кој беше изненаден од силата на малата боксерка. Тој се погрижи да и даде второ добредојде, ја однесе во кујната и ѝ кажа некои правила на кои Хустина заборави. Кујната беше полна со храна и закуски за свршувачката што се одржуваше тој ден. Мар беше гладна, немаше јадено од предходната ноќ, но Тачо и препорача да не ја допира храната, казната би била полоша од глад. На Мар повеќе и се допаѓаше да биде казнета одколку гладна и, исто така, сакаше да биде јасна, да дознаат, дека таа е "дива". На Тачо му беше задоволство да го гледа нејзиното диво јадење, а уште повеќе кога виде дека влегува Малвина, која ја откри на сред акција. Како гледач почна да ја гледа сцената. На неколку часови до нејзината свршувачка, Малвина беше хистерична. Ништо не беше како што таа замислуваше: цвеќињата не беа по нејзина желба, ни сервисот не беше најдобар, ниту костимите не беа божествени, ниту музиката забавна. Тогаш единственото нешто што и падна на памет беше да му каже на свршеникот и да му се јави веднаш, правејќи една по друга глупост. Од негова страна, Николас дал на другите, но беше претчуство полно со сомнежи, Банката на федерални резерви, исто така, за можниот брак во Исратенсиа на својот син, и за Могли, другарот спасувач на Николас, кој се вртеше околу идната сопруга. Двајцата, кои беа совладани, беа почнале со еден магичен круг, кој доведуваше на својот крај со остриот Бартоломе, единствениот кој можеше ја поднесува својата сестра. Смири се малку, парче од глупавост! Сакаш да те остави пред венчавката? Разбери ме, Барти... Хипер супер нервозен сум! –одговори Бартоломе со иронија. Кој е проблемот? Да видиме. Сѐ е проблем! Има криза! - лелекаше Малвина започнувајќи од фустанот! Требаше да биде по боја светла како слонова коска, и тој не беше, тој е темна слонова коска! Но глупава, убав е фустанот! И јас го гледам повеќе како светла од темна слонова коска. -Да? Но светло е светло!- потврди и го гледаше со милост.
-Ни се мажи глупавата –Сеуште не. Кога?- искористи за да испита Бартоломе. Единствено што посакуваше беше дека таа венчавка ќе го отклучи наследството. Веќе зборувавте за датум? Не. Тоа зависи од Ники. -тоа зависи, како и секогаш, од жените, глупа, немој да заборавиш! Таа одговорност ја направи Малвина многу понервозна, и само да се потруди за нешто беше кујната и да контролира со катерингот, и да ја види Маријанела да се воодушеви од се со своите валкани раце, кршејќи ги. И одеше добро со инцидентите за да ја преземе целата нејзина тензија: го предзвика насилството на Мар и започна да вреска!
Бартоломе ја погледна строго, затоа што овие режими им даваа страв само на децата. Наместо тоа тој ги гледаше како нешто нежно. Знаеше дека треба некое време, карпесто, да ја здобијат довербата на кутрите за подоцна да можат да ги насочат во тоа што е нивна работа. Но Маријанела повеќе веруваше бувските очи на Хустина отколку во трперливата насмевка на Бартоломе. Додека чекореше до главната врата, младата бунтовничка гледаше во класичната градба на зградата. И мислеше дека здогледа огромна глава од ѕвер —една од статуите кои го украсуваа предниот дел од палатата.
— отиде чекор назад. Ова место ја плашеше, имаше нешто злобно, како шепот на опасност. Поради чиста интиуција се залепи за малата нечиста и износена ташна и ја повлече кон своите гради, врата на мајка и се отвори, и Маријанела одеднаш доби топлотен удар, нешто тешко за да се цени освен ако не страдаш од студ. Да ти биде ладно во зима е нешто што сите го знаеме, но да живееш секој ден така е нешто различно. Ладно нешто кое ти ги крши коските, кое се чувствува како хронична болка, кое не се смирува со ништо. Такви беа зимите на Маријанела и на децата кои живееа во сиропиталиштето. Поради тоа кога пречекори во загреаната сала, одеднаш ја инвазираше емоција и за момент поверува дека нејзината среќа се промени. Но веднаш се огласи второто правило: -Овој сектор е забранет за вас. Никој неможе да влезе во салата без дозвола. И никако не смееш да се качиш на најгорниот кат. Се разбравме? –Хустина продолжи да ја предупредува, истакнвајќи многу “р”. И веднаш ја упати во секторот каде што би живеела. Една мала врата пред скалите ја доведе до собата. Веднаш кога ја премина, ја примети разликата. Таму немаше ѕидови обоени во темно сино, ни под од сино – бел мермер, ни домашен оган, ни мирис на лаванда, ни огромни слики на стари личности, ни златни предмети, ни голи статуи. Позади вратата имаше ѕидови измачкани со вар, под од дрво кое мирисаше. И беше студено. Истиот студ од секогаш. Од малата среќа да влезе низ главната врата, за подоцна да и ја одземат таа привилегија и да ја пратат на ладно и ужасно место во кое би живеела, не беше само една сурова и перверзна игра. Не. Беше научен метод да се покаже се што нема и ќе нема. Беше начин да ја уништат и да ја натераат да ја прифати својата судбина. Откако го поминаа ходникот кој ја спојуваше главната сала со секторот за малите, стигнаа до еден простор, бескраен, покриен. Студот доаѓаше од покривот како невидлив снег. Во училницата имаше клупи, но немаше книги. И за еден ѕид, една табла, без траги од креда. Беше очигледно дека таа специјална училница не беше користена за тоа. Зад клупите имаше две врати од дрво со неколку оштетени слоеви на боја. Можеше да се нагаѓа дека вратите прво биле боени зелено, па црвено, потоа бело и на крај повторно зелено; но ги измешале боите со латекс и не го истругале убаво дрвото. Тоа беше очигледно за Маријанела, дека знае многу занаети како сликарство, ѕидарство, електричество и водоводџиство. Хустина, која ги имаше прилепено рацете на градите, само со една рака и покажуваше на Маријанела, посочи на една мала врата во дното на ходникот. -Ова е бањата. Се капете на секои два дена, 5 минути и ништо повеќе, ако не снема топла вода -и кажа заканувачки и ја погледна опасно. -Лесно ли се разболуваш? -Маријанела одмавна со главата, молчејќи. -Подобро да е така... овде -изразувајќи се со тоа што го нагласи последното <<е>> и покажувајќи кон подот -овде никој не се разболува. Овде не сакаме солзи и плачење како девојки. Овде не сакаме жалби, јасно ли е? Маријанела не мрдна ни со главата, само ја погледна со длабок презир. Хустина се насмеа саркастично, девојчето беше бунтовно и доволно смела да ја погледне низ презир. И се приближи, заканувајќи и се. –Овде не преживуваат бунтовните, знаеш ли? -и го кажа тоа додека љубопитно и ја гледаше валканата и износена торба што ја држеше во рацете. -Што носиш таму? Прашањето, скоро обвинение, ја штрекна Мар. -Мои работи -одговори. Хустина широко ги отвори нејзините големи очи и нејзината коса како да се наежи. -Овде нема ништо твое. Тука сѐ е на сите. Тука сѐ се споделува. Дали е јасно? -и без да го почека одговорот, рече на една од портите: Собата на машките. Забрането за девојките. Ја отвори другата врата, и со еден гест им рече да влезат. Маријанела влезе во собата. -И ова е соба на девојките. Тука ќе спиеш ти. Овој кревет е слободен. Во плакарот имаш прекривки, намести си го креветот, промени ја облеката и оди во кујната. -Прецизно се сврте околу својата оска и се подготви за излегување. Пред да ја затвори вратата, предупреди: -Во плакарот има облека на една девојка која повеќе не е помеѓу нас. Нешто треба да ти бидне -беше последно што рече пред да излезе. Маријанела разгледа, сеуште збунета, во собата. Изгледаше многу постара од просечните соби во сиропатилиштата, но во оваа имаше помалку кревети. И требаше да ги запознае, покривките беа поубави. Се чуствуваше олеснато: конечно беше сама. Седна на крајот од покривката на еден морнарски кревет, и се допаѓаше мирисот на кожата, и постави еден. Во тој момент, на спротивниот крај од морнарскиот кревет, се појави торзото на еден рускокос тинејџер. Висеше како лилјак, се смееше. Скоро уметнички, и ја праша: -Ти си новата? Маријанела му одговори со точен аперкат и право во средина на лицето. Русокосиот викаше и замолче, исплашен. Маријанела продолжи со одбрана кога тој болно рече, држејќи се за носот: -Задоволството е мое. Јас сум Тачо.
Иако беше нереална и за ништо не се грижеше, по некое време Маријанела му се извини на Тачо, кој беше изненаден од силата на малата боксерка. Тој се погрижи да и даде второ добредојде, ја однесе во кујната и ѝ кажа некои правила на кои Хустина заборави. Кујната беше полна со храна и закуски за свршувачката што се одржуваше тој ден. Мар беше гладна, немаше јадено од предходната ноќ, но Тачо и препорача да не ја допира храната, казната би била полоша од глад. На Мар повеќе и се допаѓаше да биде казнета одколку гладна и, исто така, сакаше да биде јасна, да дознаат, дека таа е "дива". На Тачо му беше задоволство да го гледа нејзиното диво јадење, а уште повеќе кога виде дека влегува Малвина, која ја откри на сред акција. Како гледач почна да ја гледа сцената. На неколку часови до нејзината свршувачка, Малвина беше хистерична. Ништо не беше како што таа замислуваше: цвеќињата не беа по нејзина желба, ни сервисот не беше најдобар, ниту костимите не беа божествени, ниту музиката забавна. Тогаш единственото нешто што и падна на памет беше да му каже на свршеникот и да му се јави веднаш, правејќи една по друга глупост. Од негова страна, Николас дал на другите, но беше претчуство полно со сомнежи, Банката на федерални резерви, исто така, за можниот брак во Исратенсиа на својот син, и за Могли, другарот спасувач на Николас, кој се вртеше околу идната сопруга. Двајцата, кои беа совладани, беа почнале со еден магичен круг, кој доведуваше на својот крај со остриот Бартоломе, единствениот кој можеше ја поднесува својата сестра. Смири се малку, парче од глупавост! Сакаш да те остави пред венчавката? Разбери ме, Барти... Хипер супер нервозен сум! –одговори Бартоломе со иронија. Кој е проблемот? Да видиме. Сѐ е проблем! Има криза! - лелекаше Малвина започнувајќи од фустанот! Требаше да биде по боја светла како слонова коска, и тој не беше, тој е темна слонова коска! Но глупава, убав е фустанот! И јас го гледам повеќе како светла од темна слонова коска. -Да? Но светло е светло!- потврди и го гледаше со милост.
-Ни се мажи глупавата –Сеуште не. Кога?- искористи за да испита Бартоломе. Единствено што посакуваше беше дека таа венчавка ќе го отклучи наследството. Веќе зборувавте за датум? Не. Тоа зависи од Ники. -тоа зависи, како и секогаш, од жените, глупа, немој да заборавиш! Таа одговорност ја направи Малвина многу понервозна, и само да се потруди за нешто беше кујната и да контролира со катерингот, и да ја види Маријанела да се воодушеви од се со своите валкани раце, кршејќи ги. И одеше добро со инцидентите за да ја преземе целата нејзина тензија: го предзвика насилството на Мар и започна да вреска!
Тагови:
ОСТРОВОТ ЕУДАМОН
0 коментари: