РЕЧИСИ АНГЕЛИ - ОСТРОВОТ ЕУДАМОН (8 ДЕЛ)
РЕЧИСИ АНГЕЛИ - ОСТРОВОТ ЕУДАМОН - 8 ДЕЛ -
претходни делови:
ДЕЛ 7
Да не си се осмелил да го допреш тоа! -
го предупреди жената. Тоа припаѓа на Тијаго, малиот господар на куќата. И ги
тргна двајцата од собата, но Рамиро веќе се смешкаше. Таа гитара, како ехо од
минатото, за момент беше враќање на изгубената среќа.
Љека беше, пред се, едноставно дете, од шест години, и решаваше се без проблем. Добар дел од животот го поминал на улица, и таму научил да зборува „наопачки“, сите го викаа Љека, улица на опачки. Знаеше многу малку за себе. Го пронашле група деца кога имал две години и од тогаш живеел на улица. Тоа е неговата историја. Точка. Едноставно. Бидејќи порасна без ништо не му фалеше ништо. Не плачеше за ниедна загуба, ни за отсуството на мајка му и татко му. После се никој од неговите пријатели немаа ни татко ни мајка. Неговиот единствен проблем беше да бега од полицијата или од социјалното за да не го однесат во сиропиталиште. За се друго го имаше наредено животот. Преживуваше на улицата, за него не беше проблем, беше нешто лесно. Едноставно. Единствено што го мачеше и понекогаш жалеше за тоа што нема име. Тој беше Љека и му беше добро. Тој сакаше да биде Љека. Беше популарен, сакан и поголемите го бранеа. Освен тоа да се биде Љека значеше да се има целиот свет во рака, да се биде преговарач, оној кој добива сѐ што сака, тој кој ги води сите. Но немаше свое име. Сите во неговата група имаа, иако некои не го користеа. ”Бичо” (бубачка) иако никој не го викаше така се вика Мартин. ”Фуриа” (бес) се викаше Рамон, но не му се допаѓаше па преферираше да го викаат Фуриа. Тито се викаше Робертито, Панчо чие име беше Франциско. Сите имаа име освен тој. Еден ден се случи нешто страшно: тој спиеше во една галерија кога дојде полицијата со еден социјален работник за малолетници и го одведоа на судење. По судењето го одведоа во еден институт за малолетници, а потоа во сиропиталиште. Од таму пак го преместија во друг институт заради неговиот зајадлив карактер. Таму имаше едно поголемо момче, кое имаше 10 или 11 години, русокос и сакаше да се расправа со други. И тоа момче немаше име, го викаа Тачо. Љека се приближи и успеа да зборува со него, зашто Тачо не зборуваше со никој. По неколку дена дозна дека неговиот тивок пријател ќе го преместат во една фондација. И така сфати дека тоа е и негова можност. Неколку часа подоцна, Тачо веднаш до Хустина одеше кон фондацијата “ББ”. Кога Бартоломе го отвори багажникот за да ги извади работите на Тачо, се најде со малиот Љека, кој се смееше и со злоба рече: -Што има, Бончо, се е подготено? на што Барто, засрамено и забавно одговори: — Многу подготвено, човече. А ти кој си? —Љека, едноставно одговори тој. Бргу, Бартоломе го побара старателството над тој мал скитник, и така дозна дека тој нема име. —Тоа треба да се поправи. Ајде да ти ставиме име, кутро. Да видеме, избери ти, кое ти се допаѓа? Но Љека, со решителност невообичаена за едно дете од 6 години, негираше да избере кое било име. Тој беше сигурен дека неговата мајка, при породување, му ставила едно, тој го користеше тоа име од денот кога се открил. Понекогаш луѓето стануваат возразни спротивно од тоа какви биле како деца. Ваков беше случајот на Хуан Моралес, кој денес беше храбро момче, одлучен и силен, спротивност на кревкото дете, плашливо и неодлучливо како што беше на седум години. Се роди во планина, близу до едно село во северниот дел. Неговото семејство беше сиромашно, надвор од еуфемизмот-скромно, многу повеќе од тоа. Припаѓаше на едно многу големо семејство. Беа, до тој момент, осум браќа. И во толку бројно семејство, слабите од стадото ги забораваат или ги оставаат зад себе. Хуансито немаше многу светли моменти, но имаше еден сојузник: неговиот брат близнак. Мели изгледаше уште послаб, имаше помало тело, послабо, но беше многу побуден. Двајцата имаа нераскинлива врска, беа како војници. Мели беше тој што му помагаше на Хуан да ги преброди стравовите, затоа што Хуан се плашеше од сѐ, а особено од полето со коприви. За да одат од куќата до потокот, можеа да одат по подолгиот пат, кој траеше околу триесет минути. Или да оди по краткиот пат, и да го појде во соседниот камп за 5 минути. Секако краткиот пат беше поудобен, со исклучок на фактот дека соседниот камп беше полн со коприви. Коприви кои беа моќни, огромни, дури и повисоки од нив. Само да чепнеш дури и еден лист од тие огромни коприви значеше горење и отоци на рацете и нозете. Но Мели имаше една тајна која Хуан одбиваше да ја поверува. За Хуан тоа беше апсурдно, нешто безсмислено, и одеше по долгиот пат, без обзир на тоа што Мели (близнакот) му докажуваше дека скокајќи меѓу копривите, ако не дишеш, копривата нема да те повреди. Една летна вечер играа крај потокот и Хуан имаше некакво претчуство, како што животното што претчуствува опаснот уште пред да дојде. Хуан беше чист инстинкт, и тој ден почуствува дека нешто ке се смени, и тоа засекогаш. На враќањето кон дома, Мели се упати кон подолгиот пат. Но Хуан почуствува како можеби ова ќе му биде последната шанса што ќе ја има за да го направи. Тогаш го погледна својот брат, во кој вервуваше најмногу.
Љека беше, пред се, едноставно дете, од шест години, и решаваше се без проблем. Добар дел од животот го поминал на улица, и таму научил да зборува „наопачки“, сите го викаа Љека, улица на опачки. Знаеше многу малку за себе. Го пронашле група деца кога имал две години и од тогаш живеел на улица. Тоа е неговата историја. Точка. Едноставно. Бидејќи порасна без ништо не му фалеше ништо. Не плачеше за ниедна загуба, ни за отсуството на мајка му и татко му. После се никој од неговите пријатели немаа ни татко ни мајка. Неговиот единствен проблем беше да бега од полицијата или од социјалното за да не го однесат во сиропиталиште. За се друго го имаше наредено животот. Преживуваше на улицата, за него не беше проблем, беше нешто лесно. Едноставно. Единствено што го мачеше и понекогаш жалеше за тоа што нема име. Тој беше Љека и му беше добро. Тој сакаше да биде Љека. Беше популарен, сакан и поголемите го бранеа. Освен тоа да се биде Љека значеше да се има целиот свет во рака, да се биде преговарач, оној кој добива сѐ што сака, тој кој ги води сите. Но немаше свое име. Сите во неговата група имаа, иако некои не го користеа. ”Бичо” (бубачка) иако никој не го викаше така се вика Мартин. ”Фуриа” (бес) се викаше Рамон, но не му се допаѓаше па преферираше да го викаат Фуриа. Тито се викаше Робертито, Панчо чие име беше Франциско. Сите имаа име освен тој. Еден ден се случи нешто страшно: тој спиеше во една галерија кога дојде полицијата со еден социјален работник за малолетници и го одведоа на судење. По судењето го одведоа во еден институт за малолетници, а потоа во сиропиталиште. Од таму пак го преместија во друг институт заради неговиот зајадлив карактер. Таму имаше едно поголемо момче, кое имаше 10 или 11 години, русокос и сакаше да се расправа со други. И тоа момче немаше име, го викаа Тачо. Љека се приближи и успеа да зборува со него, зашто Тачо не зборуваше со никој. По неколку дена дозна дека неговиот тивок пријател ќе го преместат во една фондација. И така сфати дека тоа е и негова можност. Неколку часа подоцна, Тачо веднаш до Хустина одеше кон фондацијата “ББ”. Кога Бартоломе го отвори багажникот за да ги извади работите на Тачо, се најде со малиот Љека, кој се смееше и со злоба рече: -Што има, Бончо, се е подготено? на што Барто, засрамено и забавно одговори: — Многу подготвено, човече. А ти кој си? —Љека, едноставно одговори тој. Бргу, Бартоломе го побара старателството над тој мал скитник, и така дозна дека тој нема име. —Тоа треба да се поправи. Ајде да ти ставиме име, кутро. Да видеме, избери ти, кое ти се допаѓа? Но Љека, со решителност невообичаена за едно дете од 6 години, негираше да избере кое било име. Тој беше сигурен дека неговата мајка, при породување, му ставила едно, тој го користеше тоа име од денот кога се открил. Понекогаш луѓето стануваат возразни спротивно од тоа какви биле како деца. Ваков беше случајот на Хуан Моралес, кој денес беше храбро момче, одлучен и силен, спротивност на кревкото дете, плашливо и неодлучливо како што беше на седум години. Се роди во планина, близу до едно село во северниот дел. Неговото семејство беше сиромашно, надвор од еуфемизмот-скромно, многу повеќе од тоа. Припаѓаше на едно многу големо семејство. Беа, до тој момент, осум браќа. И во толку бројно семејство, слабите од стадото ги забораваат или ги оставаат зад себе. Хуансито немаше многу светли моменти, но имаше еден сојузник: неговиот брат близнак. Мели изгледаше уште послаб, имаше помало тело, послабо, но беше многу побуден. Двајцата имаа нераскинлива врска, беа како војници. Мели беше тој што му помагаше на Хуан да ги преброди стравовите, затоа што Хуан се плашеше од сѐ, а особено од полето со коприви. За да одат од куќата до потокот, можеа да одат по подолгиот пат, кој траеше околу триесет минути. Или да оди по краткиот пат, и да го појде во соседниот камп за 5 минути. Секако краткиот пат беше поудобен, со исклучок на фактот дека соседниот камп беше полн со коприви. Коприви кои беа моќни, огромни, дури и повисоки од нив. Само да чепнеш дури и еден лист од тие огромни коприви значеше горење и отоци на рацете и нозете. Но Мели имаше една тајна која Хуан одбиваше да ја поверува. За Хуан тоа беше апсурдно, нешто безсмислено, и одеше по долгиот пат, без обзир на тоа што Мели (близнакот) му докажуваше дека скокајќи меѓу копривите, ако не дишеш, копривата нема да те повреди. Една летна вечер играа крај потокот и Хуан имаше некакво претчуство, како што животното што претчуствува опаснот уште пред да дојде. Хуан беше чист инстинкт, и тој ден почуствува дека нешто ке се смени, и тоа засекогаш. На враќањето кон дома, Мели се упати кон подолгиот пат. Но Хуан почуствува како можеби ова ќе му биде последната шанса што ќе ја има за да го направи. Тогаш го погледна својот брат, во кој вервуваше најмногу.
Тагови:
ОСТРОВОТ ЕУДАМОН
0 коментари: