РЕЧИСИ АНГЕЛИ - ОСТРОВОТ ЕУДАМОН (25 ДЕЛ)

РЕЧИСИ АНГЕЛИ - ОСТРОВОТ ЕУДАМОН - 25 ДЕЛ -

ПРОЧИТАЈ ПОВЕЌЕ

Бартоломе не знаеше, но во тој момент неговиот син Тијаго го набљудуваше. Слабост, не беше сцената која ја гледаше, туку само глума: Бартоломе ги избриша солзите кои му течеа од очите. Ги испрати децата, беше време за спиење, на тоа место се почитуваа часовите и потребите на децата. Хустина ги испрати до своите соби, и Бартоломе повторно се занимаваше со забавата, прашувајќи се каде е неговата смотана сестра и нејзиниот свршеник. Одговорот на првото прашање дојде брзо: од ходникот кој ги поврзува собата и кујната, излезе Малвина со косата сплетена, потечена вилица и модринки.
Барти, има криза! —извика бесна.
Што по ѓаволите! —можеше само да остане изненаден. Барто ја зеде Малвина за да му објасни, по малку свесен за тоа што се случи.
Новата, црнокосата, те удри...Тоа сакаш да ми го кажеш?
тоа ти го кажувам, глупчо! Те молам, убиј ја! —проколнувам.
Но не е можно... Па која е таа со твојот фустан и маска што танцуваше со Ники?
-Што?! Некој го облекол мојот фустан, мојата шминка и играла со Најки? -Само што ти кажав смотана! И Најки каде е? Тоа е добро прашање. Како и што се сомневаше, палатата беше вистински лавиринт, но Сиело успеа да излезе во градината. Истрча директно кон комбето и таму се скри. Погледна надвор и виде дека русиот не ја следеше. -Го изгубив - си кажа со олеснување и тага. Часовникот чукна 12 за Пепелашка, и беше време фустанот да исчезне. Таа вечер имаше свршување ама не нејзино, иако во неколку моменти посакуваше да е така. Се пресоблече. Погледна надвор, не виде никој, освен неколку келнери кои искочија со празни шишиња и се вратија со полни. Ноќта беше свежа и имаше голема месечина осветлувајќи ја средината на градината. Сиело отиде по возилото за да замине, но повторно беше изненадена од една рака, која ја зграпчи во прегратка. Мислеше дека треба да го изостри погледот кога се обидуваше да избега. Овој пат човекот што ја држеше не беше оној со кадриците, туку русокосиот , оној што мирисаше толку убаво. Таа го гледаше со страв и фасцинација. Тој, само со лутина: -Значи повторно крадеш! Николас беше неразбислив, многу, го мислеше истото, за една обична кражба. Тоа што навистина го лутеше беше што таа жена го предизвикуваше. Се чуствуваше толку привлечен како и бесен. Таа се обиде да му објасни, да се оправда, да го разјасни направеното, но како тој што не престануваше да вика и да ја обвинува за крадец, Сиело, имаше еден концепт со многу силна почит и достоинство, луто одговори. И почнаа да се караат со виканици и секако, без да се слушаат.